Hoe moeten we bidden?

 

Om Sions Wil  2023-09

Door: Bram van der Horst

 

Vroeger werd er weleens gesproken over ‘bidden met de pet op’. Dat was geen gebed waarbij de handen gevouwen en de ogen gesloten waren. Het was een gebed van iemand die op dat moment acuut Gods hulp nodig had. Dat kon zomaar onder het werk gebeuren. Er was geen gelegenheid om de pet af te zetten, maar de nood was hoog en de Heere moest dat weten.

 

Als je in een christelijk gezin bent opgegroeid heb je als klein kind leren bidden. Je leert het ‘kindergebedje’. Wie is zo niet begonnen? Ik ga slapen in ben moe, sluit mijn beide oogjes toe… En eigenlijk is dat een heel mooi begin van het gebed. Ik sluit mijn ogen. Ik vertrouw op U. Ik kan rustig gaan slapen omdat ik weet dat Uw ogen de hele nacht open zijn. Er zijn jongeren van zeventien, achttien jaar die geen ander gebed geleerd hebben en nog steeds dit kindergebed bidden. Deze jongeren adviseer ik om te kijken naar het gebed dat Jezus ons leerde (Matt.6) en op die manier gaan bidden. Volgens veel jongeren moet het gebed oprecht zijn en is de manier waarop je bidt, niet zo belangrijk. Dan kan het zomaar dat ‘bidden met de pet op’ de standaard wordt. Maar is dat wel Gods bedoeling?

 

Bidhouding

Zegt de Bijbel iets over onze bid-houding? In Psalm 141 zegt David dat hij zijn handen opheft naar de Heere. En de zanger van Psalm 123 heft zijn ogen op naar Hem die in de hemelen zit. Wij doen onze handen samen en onze ogen dicht. Maar in de tijd van de Bijbel was het dus anders. Zo zien we Salomo bij de ingebruikname van de tempel op een verhoging geknield voor God, met zijn armen omhoog (2Kron.13).

Ik stel me Elia op de Karmel voor als hij voor de grote menigte staat, zijn armen opheft en zijn blik omhoog richt, terwijl hij bidt om vuur uit de hemel. Iedereen kan zien dat hij het van de Heere in de hemel verwacht. Later, als alle mensen weg zijn, gaat hij verder de berg op en buigt zich neer op de grond, legt zijn gezicht op zijn knieën en bidt om regen. Je ziet dat er dus verschil is.

 

Cultuur

Als we aan tafel bidden, zitten we. Vroeger gebeurde het dat het hele gezin achter de stoelen ging staan om te bidden. Ooit was er een christelijk zanggroepje uit Wit-Rusland op onze school. Voor ze weer vertrokken, knielden ze neer op het podium om Gods nabijheid te vragen voor ons en hen. En toen ik eens in een Iraanse gemeente was, ging iedereen – mannen en vrouwen – staan tijdens het bidden. Dat bidden werd begeleid door een soort orgel. Zo zie je dat cultuur een grote invloed heeft op de vorm.

 

Ritueel

Hierboven ging het over de houding. Is dat belangrijk? Volgens mij wel. Als ik met iemand praat, kijk ik die persoon aan. Ben ik niet tegelijkertijd andere dingen aan het doen. Zo ook als je met God praat. Je richt je naar Hem en doet intussen geen andere dingen. Tijdens je gebed bedenk je niet dat je eigenlijk nog iets moet doen, als je zo klaar bent met bidden. Als je ziet dat de aandacht van je gesprekspartner afdwaalt en er niet meer bij is, ervaar je dat op z’n minst als onprettig. Zo wil de Heere alle aandacht als je tot Hem bidt. Als je gebed bestaat uit standaard woorden die geen betekenis meer voor je hebben, bid je niet. Dan vervul je een ritueel. Bidden is met God praten en niet een plichtmatigheid vervullen.

 

Vrijmoedig of vrijpostig

Maar ik wil toch wat verder gaan. Als we beseffen wie de Heere is, als we een beetje beseffen van Zijn almacht en grootheid, zijn we tijdens ons gebed in elk geval eerbiedig. In Psalm 81 staat dat je vrijmoedig mag bidden. Er staat niet vrijpostig. Eerbied voor Degene waar je mee praat. Dat zag ik bij die Wit-Russen en ook bij die Iraniërs. Bedenk eens hoe groot het heelal is, met die miljarden sterren. Hoe groot moet Hij dan zijn die dit allemaal gemaakt heeft? De Heere weet alles van elke aardbewoner. Geen mier beweegt één pootje zonder de Heere. Als je iets beseft van Zijn majesteit, spreek je met Hem niet zoals je met een vriend of vriendin praat.

 

Concentratie

Nu kan het zijn dat je zegt: ‘Als ik bid, dwalen mijn gedachten zo gemakkelijk af. Wat moet ik daar aan doen?’ Dan heb ik een tip voor je: Bid hardop! Of fluister, als je dat liever hebt. Door de woorden van het gebed uit te spreken, kun je je beter concentreren. Als je ’s avonds voor je gaat slapen de Heere opzoekt in je gebed en er verder niemand in je kamer is, is fluisteren echt een goede optie. Je kunt ook een plek opzoeken waar je alleen bent en daar je nood voor de Heere neerleggen. Waar je ook bent, Hij ziet je. Wat een troost is dat, hè? Je bent nooit uit Zijn blikveld! En soms bid je omdat je de Heere ineens nodig hebt. Zomaar met ‘je pet op’.